Wielki człowiek

Cześć, kochani!

Dzisiaj chciałabym napisać Wam o kolejnej bardzo ciekawej osobie. Mianowicie jest to tata mojego Tadeusza, Jacek Soplica. Możliwe, że kiedyś o nim słyszeliście. Krąży o nim wiele historii i czasem trudno określić, która ich część jest prawdą, a która plotką. Niestety, już nie żyje, ale tutaj jest prawdziwą legendą!

Dawno temu był częstym gościem na zamku mojego dziadka, który często wykorzystywał jego autorytet wśród szlachty. Jacek zakochał się w mojej mamie, jednak dziadek oddał jej rękę nie jemu, ale mojemu tacie. Soplica ożenił się z niekochaną kobietą i z tego związku przyszedł na świat jego jedyny syn – właśnie mój Tadeusz. Kobieta ta zmarła w krótkim czasie, a Jacek oddał swojego syna pod opiekę swojego brata. Sam bardzo chciał zemścić się na dziadku i kiedy na zamek najechali Rosjanie, wykorzystał okazję i go zastrzelił. Niedługo potem Jacek, którego od tego czasu ludzie postrzegali jako zdrajcę, uciekł z kraju. Wtedy był znany już jako ksiądz Robak. Za granicami kraju podjął działalność patriotyczną, brał udział w walkach, był emisariuszem, a potem był też więziony. Kiedy został uwolniony, wrócił do Soplicowa i wtedy go poznałam ;) Od początku chciał, żebym to ja została żoną Tadeusza. Został śmiertelnie ranny w walce z Rosjanami, kiedy własnym ciałem zasłonił klucznika Gerwazego.

Jacek bardzo cierpiał przez całe swoje życie, a to wszystko zapoczątkowała miłość do mojej mamy. Wiele osób opowiadało mi, jaki uparty i nieprzejednany był. Jednak po ucieczce z kraju się zmienił. Nie był już taki dumny – stał się pokorny. Stał się jeszcze większym patriotą niż był. Jednak jego temperament pozostał taki sam ;)

Może uważacie, że Jacek Soplica był złym człowiekiem. Ale czy zły człowiek jest w stanie poświęcić życie dla kogoś innego? Ja myślę, że był po prostu wielki!

A wy co o tym myślicie? Podzielcie się swoimi przemyśleniami na ten temat w komentarzach ;)

Zosia



Pan Tadeusz, A. Mickiewicz, Ks. I, w. 954-983